กระโดน

กระโดน มีชื่ออื่น ๆ เช่น ปุย ปุยกระโดน ปุยขาว ผ้าฮาด พุย หูกวาง

ยอดอ่อนใช้เป็นผักสด ดอกใช้เป็นผักจิ้มน้ำพริก หรือ นำมาแกง กระโดนเป็นพืชสมุนไพรใช้ทุกส่วนเป็นยา ใบปรุงเป็นน้ำมันสมานแผล ดอกและน้ำจากเปลือกสดผสมกับน้ำผึ้งกินแก้หวัด บำรุงร่างกายสตรี หลังคลอด และแก้ไอ ผลเป็นยาช่วยย่อยอาหาร เมล็ดเป็นยาแก้พิษ ราก- เปลือก และใบ ใช้เป็นยาเบื่อปลา เปลือกใช้ต้มย้อมผ้า นำเปลือกมาทุบ แผ่ปูเถียงนา ลำต้นใช้ทำเรือและพาย ใช้เป็นไม้สร้างบ้าน

ลักษณะทั่วไป เป็นไม้ยืนต้นขนาดกลาง ขึ้นตามป่าเบญจพรรณ ยกเว้นป่าดงดิบ พบทั่ว ทุกภาคที่สูงจากน้ำทะเล 50-500 เมตร ทนแล้ง ทนโรคพืชและไฟป่า ลำต้น สูง 10-20 เซ็นติเมตร แผ่กิ่งก้านสาขา 2-3 เมตร เปลือกขรุขระแตกร่องและตก สะเก็ดสีน้ำตาลปนเทาหรือสีเทาดำ ใบกว้างใหญ่คล้ายใบหูกวาง มีรูปเรียวหัว ท้าย ปลายใบค่อนข้างแหลม กว้าง 12-20 เซ็นติเมตร ยาว 15-30 เซ็นติเมตร ก้านใบด้านล่างสีค่อนข้างขาว ท้องใบสีเขียวอ่อน โคนก้านใบสีปนแดง ดอกเป็นช่อบริเวณปลายกิ่ง แต่ละดอกมีกลีบรองดอกสีขาว โคนกลีบเชื่อมติด กันคล้ายระฆัง (เหมือนดอกชมพู่) เกสรตัวผู้เป็นฝอยยาวสีแดงเรียงซ้อนกัน (คล้ายเกสรชมพู่) ผล เป็นรูปกลม กว้างประมาณ 5 เซ็นติเมตร ยาว 6-7 เซ็นติเมตร

(สถาบันเทคโนโลยีราชมงคล 2542:7)
นำลงวันที่ 24 มี.ค 2543